Aynalar anlamsız kılındı her şey ve ben boşluğa bakakaldım. bir şiir aldım önüme uzun uzun ağladım. pek de anlamam bu işlerden ve ben ağlamayı aslında bilmem. gözyaşlarım dökülmez benim, ben gözyaşlarımı hiç görmedim. bir masada yalnız oturmanın acısını da yalnız ben bilirim. akşam üzeri çöktüğünde kendi köşeme çekilirim, insanları izlerim. insanlar boş,insanlar hırsla dolmuş. yaşamak ağır gelmiş omuzlarına ama o,ağırlığı hissetmeden yoluna devam etmiş. bir saksıda bir çiçek ne kadar büyürse ben de hayatta o kadar büyüdüm işte. tutunamadım sonra, beni ektikleri toprağa. içime doğru ağladım. içime doğru ağladım. anlamsız kılındı her şey ve ben boşluğa bakakaldım. bir şiir aldım önüme uzun uzun ağladım. dünya denilen yerde yaşamanın acısını da yalnız yine ben bilirim. sokaklarda ölmüş çiçekler varken, oradan oraya savrulurken, ve kimse "her şeyi" görmezden gelirken ben bunları görmezden gelemem. ben,bunları görmezden ...