Holzweg

      Tabure duyulmaz bir çığlıktır bu herkes sağırdır. bir daha konuşmazsın ve anlatamadığında susarsın. bir yağmura tutulmuş gibiyim dinmek bilmeyen bir yağmur, sürüklüyor bir yerlere evleri evler ile birlikte beni akıntıya karşı ne kadar yüzebilir ki insan, ve kim görebilir aydınlığı karanlığa batmadan. içimde yaşadığım sarsıntıları ben size anlatamam. hayat denen ağırlığı inanın kaldıramam. bu çiçekli bahçelerde yürümeyi kim öğretti bize? her an bir rüzgar var görmüyor musunuz? bizi yıkmaya çalışan, çabalıyoruz,yıkılmayacağız diyoruz kendimizi yerde buluyoruz. anlattım ve döktüm kelimeleri kelimelerle ağladım sana kelimelerle yandım. en çok da sana yandım yıkılıyoruz sandın çektim çıkardım ceketimi çıkarıp o duvara astım. senin bedeninde bir darağacı yaptım,çıktım tabureye kendimi astım. dünya sarsıldı ve kelimeler ağladı, anlatamadın kimseye ama sen de yandın. çekildin o sandığın bir köşesine oturup ağladın. he...

        Boşluk herkes birbirine yokuştur, züleyha. sana yokuş olana sen düzlük oldun. kendi yolunda ona yollar açtın. ama sen ama sen dağ gibi bir yokuşu tek başına çıktın. kandırıldın züleyha ama yılmadın. çıktın en sevdiğin pencereye -seni seviyorum, diye bağırdın! sonra usulca çiçekleri suladın pencereyi kapattın. -ama seni yokuştan aşağıya nasıl attığını unutmadın- dikenlerle dolu bir gül bahçesine geldin,züleyha. bir hevesle. gözlerinin içine bakarak her şey güzel olacak, dediydi inandıydın, sen de. kandırıldın, züleyha ama yılmadın. çıktın en sevdiğin pencereye, -seni seviyorum lan! diye bağırdın. sonra usulca çiçekleri suladın pencereyi kapattın bu sefer ağladın. -ama seni o dikenlere nasıl ittiğini unutmadın- her şeyi tek tek unutup züleyha, her şeyi tek tek unutup girdin koluna ve çıktın bir yolculuğa. uçurumun kenarına gittiniz denizi ve birbirinizi seyrettiniz. ne de güzel bakıyordun,züleyha ne kadar sevgi d...

        Aynalar anlamsız kılındı her şey ve ben boşluğa bakakaldım. bir şiir aldım önüme uzun uzun ağladım. pek de anlamam bu işlerden ve ben ağlamayı aslında bilmem. gözyaşlarım dökülmez benim, ben gözyaşlarımı hiç görmedim. bir masada yalnız oturmanın acısını da yalnız ben bilirim. akşam üzeri çöktüğünde kendi köşeme çekilirim, insanları izlerim. insanlar boş,insanlar hırsla dolmuş. yaşamak ağır gelmiş omuzlarına ama o,ağırlığı hissetmeden yoluna devam etmiş. bir saksıda bir çiçek ne kadar büyürse ben de hayatta o kadar büyüdüm işte. tutunamadım sonra, beni ektikleri toprağa. içime doğru ağladım. içime doğru ağladım. anlamsız kılındı her şey ve ben boşluğa bakakaldım. bir şiir aldım önüme uzun uzun ağladım. dünya denilen yerde yaşamanın acısını da yalnız yine ben bilirim. sokaklarda ölmüş çiçekler varken, oradan oraya savrulurken, ve kimse "her şeyi" görmezden gelirken ben bunları görmezden gelemem. ben,bunları görmezden ...

              Alçalış gecenin kaçı oldu hala sana yazıyorum bıkmam ki ben ben bıkmam hem niye bıkacakmışım ki,sana yazıyorum bundan bıkılır mı? kendimden bıkarım,senden bıkmam. sokak lambaları benimle birlikte uyuyor aynı zamanda seninle. bu gece masamda kahve de yok yalnız bıraktı bu gece bizi. olsun. buna da olsun. sen,ben ve kalemim yeteriz geceye unutturmayız kendimizi. hem seni kim unutabilir ki sevgilim? söylesene! seni kim unutabilir. kendimi unuturum da seni unutmam. bazen insanlara soruyorum.bu hayatta neleri seversiniz,diye. türlü türlü cevaplar geliyordu. kimisi çiçekleri severim,dedi,belli ki kırgın. kimisi kitapları severim,dedi,belli ki suskun. kimisi de gökyüzünü severim,dedi,belli ki özgürlüğe vurgun. şaşırdım sevgilim kimse adını mırıldanmadı. üzülme,sevgilim! sen üzülme. kendimi sevmem de seni severim!